انتظارات واقعی
بسم الله الرحمن الرحیم
انتظارات واقعی
حضور روحانیون و طلاب دینی در سطح جامعه و ارتباط آنها با هر نوعی از مردم چه ثروتمند و چه فقیر چه عالم و چه بیسواد و هر نوعی از مردم را که تصور کنیم ضرورتی است که اصلی ترین زمینه برای ترویج دین و احکام الهی در زندگی مردم است.
اما آن چیزی که بین انتظارات مردمی هر چند مردم مذهبی جامعه با واقعیات و وضعیت شغلی و ارزش های حاکم بر فعالیت های زندگی روحانیون فاصله ایجاد می کند را می شود نا آشنایی به ساختار وضعیت فرهنگی جامعه و مسئول دانستن روحانیون در همه کم و کاستی های جامعه و مردم دانست.
اینکه روحانیون خطیر ترین وظیفه را در حفظ و تقویت فرهنگ اسلامی را دارند مسئله ای کاملا روشن است ولی اینکه جایگاه یک روحانی در این میان چیست مسئله ای مورد بحث و اختلاف است.
بی شک یک روحانی همانند رهبری است که عده ای را باید در همه زمینه های زندگی ایشان راهنمایی کند حتی در انتخاب نوع غذا چنانکه روایات وارده از اهلبیت این مسئله را به روشنی بیان می کند که دین در همه عرصه های زندگی نه تنها حرفی برای گفتن دارد بلکه فقط دین است که حرف هایش منطقی است و توانایی تامین زندگی سعادتمند را دارد و یک روحانی که نماینده ای عالی از همین دین است باید خود را در این قالب تعریف نماید.
اما سوالاتی از این قبیل که چرا یک روحانی کارگردان نداریم؟ چرا روحانیونی که گرافیست باشند را نداریم؟ به یقین دو منشا دارند یکی همان نا آشنایی با جایگاه روحانیون در ساختار فرهنگی جامعه و دیگری عدم آشنایی با محیط روحانیت در جامعه ایران است.
به عنوان مثال امام جمعه بخش ملکشاهی کارگردان است و چند اثر تهیه کرده است و یکی از طلاب چند سال پیش جایزه برتر جشنواره طراحی را برنده شد.
ولی مسئله این است که یک روحانی همانطور که ذکر شد نقش رهبری را دارد و بر عهده دیگران است که مشورت هایشان با این فرد صورت گیرد.
نباید انتظار داشت که روحانیون جامعه وقت خود را پشت دوربین و فعالیت هایی نظیر این موارد صرف کنند که در این صورت از اصلی ترین ضرورت خویش که ارتباط تنگاتنگ با مردم است را از دست می دهند و اینجاست که بحث نیروی فرهنگی به پیش می آید و وظیفه آنان را در انجام کارهای فرهنگی خطیر تر می کند.
البته این مسئله تعارضی با تواضع و فروتنی روحانیون ندارد چه بسیار دیده شده است که روحانیونی در فعالیت هایی نظیر اردوهای جهادی و نظایر آن مشغول هستند.
