مرا برادری بود در راه خداوند...

امیر المومنین از برادری حکایت می کنند که با او برادری می کردند...

و فرمود: در گذشته مرا برادرى‏ بود که در راه خدا برادریم مى‏نمود.

خردى دنیا در دیده‏اش وى را در چشم من بزرگ مى‏داشت، و شکم بر او سلطه‏اى نداشت، پس آنچه نمى‏یافت آرزو نمى‏کرد و آنچه را مى‏یافت فراوان به کار نمى‏برد. بیشتر روزهایش را خاموش مى‏ماند، و اگر سخن مى‏گفت گویندگان را از سخن مى‏ماند و تشنگى پرسندگان را فرو مى‏نشاند.افتاده بود و در دیده‏ها ناتوان، و به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان. تا نزد قاضى نمى‏رفت حجّت نمى‏آورد و کسى را که عذرى داشت. سرزنش- نمى‏نمود، تا عذرش را مى‏شنود. از درد شکوه نمى‏نمود- مگر آن گاه که بهبود یافته بود. آنچه را مى‏کرد مى‏گفت و بدانچه نمى‏کرد دهان نمى‏گشود.

اگر با او جدال مى‏کردند خاموشى مى‏گزید- و اگر در گفتار بر او پیروز مى‏شدند، در خاموشى مغلوب نمى‏گردید. بر آنچه مى‏شنود حریصتر بود تا آنچه گوید، و گاهى که او را دو کار پیش مى‏آمد مى‏نگریست که کدام به خواهش نفس نزدیکتر است تا راه مخالف آن را پوید بر شما باد چنین خصلتها را یافتن و در به دست آوردنش بر یکدیگر پیشى گرفتن. و اگر نتوانستید، بدانید که اندک را- به دست آوردن بهتر تا همه را واگذاردن.!

اسم این شخص که ممدوح امیر المومنین واقع شده است عثمان بن مظعون رحمه الله بود.