قَالَ الْکَاظِمُ ع مَثَلُ الْمُؤْمِنِ کَمَثَلِ کِفَّتَیِ الْمِیزَانِ کُلَّمَا زِیدَ فِی إِیمَانِهِ زِیدَ فِی بَلَائِهِ لِیَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا خَطِیئَةَ لَهُ.
امام کاظم فرمودند: مثل مومن همانند دو کفه ترازو است هر چه قدر بر ایمانش افزوده شود ابتلا و آزمایش او بیشتر می شود تا خداوند را در حالی ملاقات کند که گناهی برایش نباشد./ جامع الاخبار
ابو عبد اللَّه صادق (ع) گفت: مردم را با کردار نیک خود به طرف نیکیها و خیرات و مبرّات دعوت نمائید نه با زبان خود. مردم باید که تلاش شما را در طاعت و بندگى، راستى شما را در گفتار، پارسائى شما را از محرمات، با چشم خود بنگرند.
امام معصوم علیه السلام فرمود:
جدّم رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله گفته است: دوستى با مؤمن، هر گاه به خاطر خدا انجام گیرد، از شعبههاى بزرگ ایمان است. این را بدانید که هر کس در راه خدا دوستى ورزد و در راه خدا دشمنى ورزد و در راه خدا ببخشد و به خاطر خدا دریغ ورزد، در شمار برگزیدگان اللَّه است./ اصول کافی
امام على علیه السّلام فرمودند:
اَلْـغَضَـبُ یُرْدى صاحِبَهُ وَ یُبْـدى مَعـایِبَـهُ؛
خشم، صاحب خود را به پستى و هلاکت مى اندازد و عیبهاى او را آشکار مى سازد.
غرر الحکم،ج 2، ص 31
امام علی علیه السّلام فرمودند:
ما جَفَّتِ الدُّموعُ إلاّ لقَسوةِ القلوبِ ، وما قَسَتِ القلوبُ إلاّ لِکَثْرةِ الذُّنوبِ ؛
چشمها نخشکید مگر بر اثر سخت دلى و دلها سخت نشد مگر به سبب گناه زیاد .
بحار الأنوار : 73 / 354 /60 منتخب میزان الحکمه : 78
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
مَن سَعى لِمَریضٍ فی حاجَةٍ قَضاها أولَم یَقضِها خَرَجَ مِن ذُنوبِهِ کَیَومٍ وَلَدَتْهُ اُمُّهُ ؛
هر کس براى بر آوردن نیاز بیمارى بکوشد، چه آن را برآورده سازد و چه نسازد، مانند روزى که از مادرش زاده شد، از گناهانش پاک مى شود.
[من لایحضره الفقیه، ج 4، ص 16]
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
أکرموا الخبز فإنّ اللَّه أنزله من برکات السّماء و أخرجه من برکات الأرض؛
نان را گرامى شمارید زیرا خداوند آن را از برکات آسمان فرو فرستاده و از برکات زمین بیرون آورده است.
نهج الفصاحه
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
من عرض لأخیه المسلم المتکلم فی حدیثه فکانما خدش وجهه؛
هر که در میان سخن برادر مسلمانش بدود، چنان است که چهره ی او را بخراشد.
اصول کافی، ج2، ص 660.
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الحسد لا یجلب الا مضرة و غیضا یوهن قلبک و یمرض جسمک؛
حسادت نتیجه ای جز زیان و ناراحتی که دلت را سست و تنت را بیمار می گرداند به بار نمی آورد.
بحارالانوار، ج73، ص 256.
