چشم به راه...

روز 22 بهمن به هیچ عنوان یک روز عادی و حتی یک روز خیلی جالب نیست.

روز 22 بهمن از ایام الله هست روزی است که بساط 2500 ساله شاهنشاهی از این کشور چیده شد و بعد از امیر المومنین علیه السلام برای اولین بار یک نظام اسلامی ناب محمدی و پرقدرت به ثمر رسید نظامی و انقلابی که بر روی خون شهدا و مجاهدت های علمای راسخ استوار گشته است.

این فقط ما نیستیم که مدیون امام هستیم بلکه آن مسلمانی که تنها نقطه ی روشن قلبش امید به انقلاب اسلامی ایران است و به عشق انقلاب اسلامی ایران هر سه فرزند خود را به اسامی امام و رهبری و شهید بهشتی نامگذاری میکند یا کسی که در نیجریه 5 پسر خود را تقدیم اسلام میکند نیز مدیون امام و شهدا هستند.

باید با فریاد خود و حضور در میان خیل جمعیت بار دیگر بگوییم که ای امام ما ایستاده ایم و خون و جان و ناموس خود را فدای اسلامی خواهیم کرد که تو با مجاهدت خود به آن جان تازه بخشیده ای.

انشاالله هستیم و مانده ایم و ایستاده ایم...

دهه ی مبارک

دین امام و انقلاب بر هیچ کسی پوشیده نیست بر هیچ فردی پنهان نیست.
دهه ی فجر فرصت بسیار مناسبی است که ما فکر کنیم و بفهمیم که چقدر به این انقلاب بدهکاریم...
بیایید کمتر طلبکار باشیم

خواب آلودگی

و دوباره جمعه شده است و ما خوابیم...
ای  صاحب الزمان ما فقط شرمنده ایم که هیچ کاری جز داد زدن و فریاد های خالی نداریم یعنی هیچ نداریم
فریادهایمان تنها بهانه ای هستند برای کم کاری های ما؛ ای کاش مرد عمل بودیم
دو صد گفته چون نیم کردار نیست        به عمل کار برآید به سخن دانی نیست

نامیرا

به شما قول داده بودم که خلاصه ای از کتاب نامیرا را برایتان بگویم

راستش نمی شود گمراهی و سعادت عده ای که در طول تاریخ به خاک فراموشی سپرده شده اند را خلاصه کرد گمراهی خلاصه ای ندارد هر چیزی که هدایت در آن نباشد دقیقا می شود گمراهی

به نظر من مهمترین نکته ای که می شود در این کتاب به آن رسید این است که افرادی که فقط به تاریخ نگاه کرده اند و همانند برگ های بی ریشه و بی وزن با بادهای موسمی هوا و هوس های ظالمان تاریخ حرکت کرده اند به سعادت نرسیده اند اگر چه گاهی اوقات بسیار به سعادت نزدیک شده اند و آن را لمس کرده اند.