یوم الله 12 فروردین یاد آور مجاهدت های شهیدان و خون پاک آنان است، یاد آور حرکت الهی ملت ایران در سال 58 و یاد آور رای بی نظیر به اسلام محمدی و شیعی است.
حالا آن رای ها و آن انقلاب به دست ما رسیده است سوالی که باید از خود بپرسیم این است که تا به حال برای این انقلاب چه کار کرده ایم؟
باید بعضی سطر های زندگی را پاک کرد و از نو شروع کرد. باید کلمات خشم آلود را نوشت و با مرکب محبت دوباره نوشت. باید از نو شویم و از نو به حرکت درآییم حتی اصلاح یک رفتار ناصحیح و فکر غلط نیز می تواند پیامی باشد که از شکوفه درختان می شود دریافت کرد البته اگر عواطف و احساسات خدایی خویش را دود آلود نکرده باشیم.
خیلی اوقات تماشاگر ها بازنده اند اگر چه در جریان بازی نیستند .کار آن ها فقط نگاه کردن است فقط نظاره کردن. کاری نمی کنند یا با تبلت خود فیلم می گیرند و یا از دور فریاد می زنند . دریغ از یک حرکت انگشت برای کمک به مظلوم و بازداشتن ظالم از ظلمش.
تاریخ از ابتدا دو طرف داشته است جریان حق و جریان باطل اگر کسی در جریان حق نباشد یا در جریان باطل است و یا تماشاگر مبارزه حق با باطل و کسی است که جریان حق را در مبارزه خود تنها گذاشته است.
دعایمان این باشد که هیچ وقتی تماشاگر نباشیم زیرا تماشاگر ها فقط ضرر می کنند.
به گزارش سرویس دینی جام نیوز، در گلستان سعدی چنین آمده : «زاهدی مهمان پادشاه شد، چون به طعام بنشستند کمتر از آن خورد که ارادت او بود و چون به نماز برخاستند بیش از آن کرد که عادت او تا ظن صلاحیت در حق او زیادت کنند.
چون به مقام خویش آمد سفره خواست تا تناولی کند. پسری صاحب فراست داشت گفت : ای پدر باری به مجلس سلطان در طعام نخوردی؟ گفت : در نظر ایشان چیزی نخوردم که بکار آید . گفت : نماز را هم قضا کن که چیزی نکردی که بکار آید.»
امام علی علیه السلام فرمودند :
إذا کانَت لَکَ إلَى اللّهِ سُبحانَهُ حاجَةٌ فَابدَأ بِمَسأَ لَةِ الصَّلاةِ عَلى رَسولِهِ صلی الله علیه و آله ، ثُمَّ سَل حاجَتَکَ ؛ فَإِنَّ اللّهَ أکرَمُ مِن أن یُسأَلَ حاجَتَینِ فَیَقضِیَ إحداهُما ویَمنَعَ الاُخرى ؛
هرگاه از خداى سبحان حاجتى دارى ، ابتدا درخواست درود فرستادن بر پیامبرش را بکن، سپس حاجتت را بخواه؛ زیرا خداوند ، کریمتر از آن است که دو حاجت از او خواسته شود و یکى را برآورَد و دیگرى را برنیاورد.
نهج البلاغه، حکمت 361
اخلاق و توصیه ها-دعا، نیایش و زیارت
کاش بعضی دلکارت داشتند تا از اخبار دل خود هم خبر دار می شدند که بار نیکو اندوخته اند یا سیاهی بر روی سیاهی انباشته اند.
به نظر این حقیر باید این دل ها را خوب تکان دهیم و گرد و خاک ها بریزند و صفحه روشن دل روشنایی ببخشد.
توبه کنیم اگر دل را تکانده ایم.
امیر المومنین در کلامی گهربار برادر یک مومن را معرفی می نمایند:
اى کمیل! اشکالى ندارد که راز خود را به برادرت بازگویى، امّا برادر تو کیست؟
برادر تو آن کس است که در سختى تو را وانگذارد و هنگام کشانده شدن به گناه [براى نجات تو از آن وضعیّت] از پاى ننشیند و بدون درخواست تو نیاز تو را برآورده سازد و در کارت تنهایت رها نکند تا تو به او اعلام نیاز کنى؛ پس اگر چنین برادرى تمایل به گمراهى پیدا کرد او را اصلاح کن
اى کمیل! هنگام صرف غذا، خوردنت را آن قدر طول ده تا هم غذاى تو سیر شود و دیگرى نیز از آن روزى بهرهمند گردد.
اى کمیل! چون خوردن غذا را به انجام رساندى، خدا را بر آنچه به تو روزى ارزانى داشته سپاس گوى و این سپاسگویى را با صداى بلند انجام ده تا دیگرى هم سپاس گوید و به این طریق پاداش تو افزون گردد.
اى کمیل! معده خود را از غذا پر و سنگین مساز و جایى هم براى آب بگذار و میدانى نیز به باد بده [تا تنفّس خوبى انجام گیرد] و تا تو را اشتهایى است دست از خوردن بکش که اگر چنین کنى غذا بر تو گوارا گردد؛ پس همانا تندرستى در سایه کم خورى و کم نوشى به دست آید.
